Van oudsher staat Sint-Hubertus bekend als patroonheilige van de parochie Elewijt die zeer waarschijnlijk al vóór de 12de eeuw gesticht werd.
Het dorp wordt in oude teksten vaak Sint-Huybrechts-Elewijt genoemd.

Met de verering als patroonheilige kwam ook zijn kracht als beschermer tegen en genezer van hondsdolheid naar Elewijt.
Een document uit 1506-1507 vermeldt dat Elewijt toen al een grote vermaardheid kende, vermits men vanuit Groot-Bijgaarden “t’Elewyck met de verkens (was) geweest die van eenen razenden hond gebete waren”. In 1574 werden de relikwieën van de heilige godvruchtig in een schrijn bewaard en was één van de vijf altaren in de kerk aan de H. Hubertus gewijd. Echter in 1595 waren de relikwieën verdwenen, waarschijnlijk als gevolg van de plundering van de kerk in 1580 door een bende beeldenstormers en/of ketters. De altaren in de kerk werden ontheiligd en de pastorij in brand gestoken. De Sint-Huybrechtssleutels, die de gebeenten van de heilige hadden aangeraakt en waarmee de wonden – door razende honden veroorzaakt – werden gebrand, bleven gelukkig bewaard.
De verering herstelde zich evenwel al snel en in 1599 schreef Landsdeken De Mol uit Mechelen: “Vermaard is (er) de gedachtenis van de H. Hubertus, die tweemaal ’s jaars onder grote toeloop van volk vereerd wordt. De offergiften belopen tot zestig rijnsgulden. Pastoor Christophorus van Espen getuigt dat velen van de vallende ziekte en van razernij zijn verlost. De koster is ermee gelast de gebetenen met een gloeiend ijzer te branden en zonder enige superstitie bezorgt hij hun brood, gewijd door de pastoor met gewoon het gebed uit het Luiks missaal, alsook gewijd water, dat ze moeten gebruiken negen dagen lang en daarbij negen Onzevaders en Weesgegroeten bidden.” Opmerkelijk is dat bij afwezigheid van de koster zijn vrouw instond voor het branden en dat dit alleen gebeurde wanneer er bloed uit de wonde vloeide.

In 1602 werd geschreven dat de begankenis van Sint-Hubertus te Elewijt al van mensenheugenis plaatsvond. In een tekst van 1623 geeft de deken uitleg over het brandijzer of de sleutel: “De oude Sint-Huybrechtssleutel werd vernieuwd, maar het grootste deel ervan komt voort van de vroegere, die misschien wel 200 jaar oud was. De oude sleutel had de relikwieën van de heilige nog aangeraakt.”

Het grote succes van de Sint-Hubertusverering leidde in het dorp tot de aanwezigheid van talrijke herbergen waar pelgrims terecht konden voor drank en eten en eventueel overnachting. In de buurt van de kerk bevonden zich ‘de Sint-Huybrecht’, ‘In de Keyser’ later ‘In ’t goed Hart’ (18de eeuw), ‘In den Hert’ (1741), ‘In de Valk’ (1735), en verder in het dorp ‘De Swaen (1727) en ‘In de Oude Kat’ (1755).